De eerste 24 uren

22/ 23 april 2016

Wat een dag was het vandaag. Of wat een 24 uren waren het eigenlijk. Zoals een aantal van jullie op Facebook gelezen hebben is er heel wat gebeurd de afgelopen 24 uur. Zoveel zelfs dat ik heb besloten om (toch nog) een blog bij te gaan houden.

De Eerste uren
De reis naar Thailand begon goed en veelbelovend. Ik werd door Bianca en haar zusje thuis opgehaald en gezelligheid overheerste. Het was leuk, er waren geen files, Starbucks had haar beloofde drankjes en mijn metgezellen mochten mee de bagage droppen. Na afscheid te hebben genomen ben ik gaan rondneuzen in de winkeltjes en heb via de telefoon gekletst met Manfred. De wachttijd was zo voorbij en ondanks dat ik bang ben voor het opstijgen voelde ik mij helemaal Zen. Het boarden ging daarna ook vlot, maar toen kwam het wachten. Wachten op mensen die vééél te laat waren. De spanning in mijn lijf bouwde op en toen we eenmaal opstegen was ik zooo zenuwachtig dat ik het niet meer hield. Oow wat mis ik dan een bekende naast mij. De 3 uur durende vlucht verliep verder prima en de chagrijnige Russische stewardessen kregen mij er niet onder. Al vond ik het raar dat ze iedere keer weer in het Russisch tegen me aanpraatte. Net alsof je een knopje hebt dat je kan omschakelen en ze dan begrijpt. NOT! Maar vooruit de zitruimte was perfect, en ze verontschuldigden zich voor de vertraging. Dan moet ik maar rennen naar de volgende vlucht, dacht ik. Na wat geklooi in Moskou, en vertrek in vies weer werd alles weer goedgemaakt door de aardig(er)e stewards, fijne stoel buren en het uitzicht. Wat gaaf is het om op één vlucht de zon onder te zien gaan, een volle maan aan de hemel te zien prijken en een zonsopgang te zien. En dan spreek ik nog niet over de eenzame lichtstadjes naast de sneeuwtoppen of in een woestijn en mega steden. Lichtjes, lichtjes en nog meer mooie lichtjes.

14 uren na vertrek
Eenmaal boven Thailand gaat het snel. Chiang Mai, Ayutthaya, Bangkok zie ik op het tv schermpje verschijnen en de daling wordt ingezet. Tot mijn verbazing, na wat gapen, zijn we geland en heb ik geen last van mijn oren. Dit is een wonder dat nog niet eerder voorgekomen is na een lange vlucht. Dus dank aan de mensen die mij ‘gepusht’ hebben neusspray van te voren te sprayen.  Nou de volgende dingen liepen allemaal volgens plan. Het visum laten controleren, backpack ophalen, geld omwisselen, Thaise simkaart kopen (werd meteen geactiveerd) en de taxi’s zoeken. Maar toen…ik moest naar de andere kant van Bangkok, omdat daar het guesthouse staat waar ik 2 dagen ga verblijven. Little did I know dat dit een ritje van 1,5 uur ging worden. Volgens mij was de chauffeur daar niet zo blij mee, OF omdat ik stil om mij heen keek tijdens de rit. Pff ik was ook echt doodop. Maar ja eenmaal in de straat van de guesthouse gebaarde een vriendelijke man dat hij het beste daar kon stoppen, zodat ik meteen bij de hoofdingang stond. Echter deed hij dit niet en reed een heel stuk verder, omdat er taxi achter hem zat te drukken en ik blijkbaar niet snel genoeg was uitstappen. Honderden meters verder stap ik alsnog uit met mijn tassen en gaf het geld. Nee, het was niet genoeg. Ik vond het raar, maar dacht dat ik blijkbaar 100thb te weinig had gegeven. Dus ik pak het alsnog voor hem en krijg vervolgens het wisselgeld zo’n beetje in mijn handen gesmeten als hij springt de auto in. Waarop een muntje keihard op de taxi achter mij knalt en vervolgens op straat. Ik schrok me wezenloos en raapte het snel op voordat iemand erop kon staan. Want je mag niet op iets staan waarop de koning is afgebeeld. Dat is (heilig?)schennis.

16 uren na vertrek
Eenmaal bij de ingang spreekt de vriendelijke man schande over de chauffeur en helpt me verder. Het is ondertussen half 12 en bij de receptie geven ze aan dat mijn kamer gereed is en ik niet tot de officiële inchecktijd hoef te wachten. Wat ben ik blij! Ik wil van die tassen af, mezelf opfrissen en op bed ploffen. Zo gedacht, zo gedaan. Lekker even liggen en iedereen laten weten dat ik veilig ben aangekomen. Na 2 uurtjes rusten houd ik het voor gezien. De moeheid wordt namelijk overheerst door dorst en honger. Lang hoef ik niet te zoeken. De hele straat staat vol met eettentjes en restaurants. Meteen denk ik aan de regel: Eten waar de Thai ook eet. Dan weet je dat het goed zit. De keuze valt daarmee op een straattentje met heerlijke pad thai. Dit zijn een soort gebakken noedels, met groente en in dit geval ei en kip. Voor een vol bord betaal ik 50 baht, ofwel 1,25 euro en het is hééérlijk! Betreft drinken kies ik voor een koude thee, maar die is zo mierzoet dat ik maar overstap op water. Na wat research blijkt dat Thai dol zijn op mierzoete koude thee. Blegh niets voor mij.

19 uren na vertrek
Ik heb wat geld voor een gunstige koers kunnen omwisselen en loop een rondje om bij een park aan het water uit te komen. Vrijwel meteen komt een sympathieke jongen op mij aflopen en vraagt of ik wil meewerken aan een onderzoek van zijn universiteit. Waarom ook niet denk ik, totdat ik de 10 A4’tjes vol multiple choice vragen overhandig krijg. Bikkel die ik ben begin ik eraan en overhandig 3 kwartier later het formulier aan de jongen. Nog wel even met de opmerking dat ik nog nooit zo’n lange enquête heb gezien. Vervolgens onderteken ik een formulier en zie dat ik de 50ste toerist ben die alles ingevuld heeft. Best een feestje waard. Vervolgens wil hij me een pakje geld geven en ik snap er niets van. Huh?! Waarom? Ik weiger het en geeft aan dat hij het voor zichzelf mag gebruiken. Hij bedankt en loopt weg. 10 minuten later begrijp ik er nog steeds niets van. Waarom heeft hij van te voren niets? Bang dat het de onderzoeksresultaten beïnvloed? Of was ik gewoon zo gemakkelijk over te halen. xD Ik had het eigenlijk moeten vragen.

In de trant van gemakkelijk over te halen heb ik mijn lesje weer geleerd, want ik ben opgelicht. Vanaf nu zal ik toch echt naar mijn onderbuikgevoel moeten luisteren, en mezelf niet laten overhalen om iets te die waarvan ik niet 100% zeker ben. Tijdens het wandelen kom ik een jongen bij een tuktuk tegen. Hij vraagt of ik mee wil en ik zeg ‘nee’. Op de één of andere manier raken we toch aan de praat en besluit voor de schamele prijs van 10 baht (25 eurocent) naar een tempel in de buurt te rijden, waarna hij me naar TAT (toeristen authority Thailand) zal brengen voor wat info over het openbaarvervoer naar oost Thailand. De tempel was mooi, de rit was verkoelend en ik vond het wel gezellig. Eenmaal bij TAT, dit stond niet letterlijk op de luifel, laat ik mij door mooie praatjes van een aardige vrouw overhalen om 2 treintickets te boeken met a.s. maandag een ophaalservice. De prijs…die heb ik met 25 euro omlaag weten te krijgen. Trots op de onderhandeling, maar nog steeds wat achterdochtig stap ik weer in de tuktuk. Waarna de jongen uitgebreid vraagt wat ik heb gekocht en voor hoeveel etc en vraagt of het goed is om wat petrol te halen. No problemo denk ik en de achterdocht vaagt helemaal weg als hij me waarschuwt voor bepaalde mensen. Totdat ik zie waar we beland zijn. Namelijk op een plek zonder toeristen, een beetje achteraf en voor een juwelierszaak. Opeens veranderd het verhaal en moet ik de winkel gaan kijken zodat hij petrol kan halen. Mijn radartjes stonden op scherp en ik dacht shit verdorie nog aan toe. Toen ik zei dat ik niets nodig had en wel bleef wachten stapte hij weer in en reden we weg, zonder petrol aan te vullen, en toen wist ik het zeker. Dit was de scam waarvoor ik online al meerdere keren gewaarschuwd was. Je gaat iets leuks doen voor een kleine prijs, je vertrouwen wordt gewonnen en vervolgens proberen ze je veel te dure dingen te laten kopen. Waarvoor zij provisie krijgen. Behoorlijk chaggi en boos op mezelf laat ik mij terug naar een bekende buurt brengen en check het online. Ik mag nog blij zijn dat het bij mij maar om 50 euro gaat. Vele toeristen hebben voor honderden euro’s aan tours, vervoer en accommodatie bij ze geboekt waarvan de kwaliteit hééél slecht bleek te zijn. Na deze wijze les ga ik hopen dat ik in ieder geval de tickets maandag krijg, en enkel een te hoge prijs heb betaald, want anders wordt het de toeristen politie bellen. Daar kun je namelijk aangeven wat er gebeurd is en dat een partij zich onder een valse naam uitgeeft. Zoals in dit geval. En dat is strafbaar.

Na 24 uren
De krolse straatkatten zijn opgehouden met jammeren, de muziek en het nachtleven gaan nog wel even door, mijn voeten zijn net zo groot als mijn benen en dit blogbericht is geschreven. Ik overleef het allemaal wel en ben benieuwd wat de volgende 24 uren gaan brengen. Fijne avond!